आभाळ

तिचा मायेचा पदर, पर त्यालाही ठिगळ
फाटक्यानं कशी बरं झाके लाजेचं आभाळ

वरं आभाळ दिसतं तेच झालं घरा छतं
दहा दिशांचा संसारं तोचं झाला घरागत
जिण उघडं नागडं देणं देवाचं सगळं

कुठं कुठं शिवू आता सारं फाटलं आभाळ

कोरं कोरडं ठेवलं सटवाईनं कपाळ

सारं कोरडं तरीही गाली वाहतो ओघळ

देव आंधळा म्हणू कि त्याला दगडाचा म्हणू

त्याचे कटीवर हात त्याने वर केले जणू

त्याचं आभाळ कोरडं आम्हावरीच कोसळं

===========================

सारंग भणगे (१८ मे २०१४)