हा सुर्य वेदनेचा उजळुन ये मनाशी,
तु सुर्य हो मुला रे चिरंजीव अविनाशी.
माझ्या ह्रुदय गगनी सुर्यात तुझाच भास,
घे उंच तु भरारी गूजगोष्टी गगनाशी.
पाहेन मी तुला रे उंचावुनी रे माना,
सोडुनि मानपाना बिलगुन ये स्तनाशी.
वाटेत सावलीला घेशील श्वास थोडा,
घेशील भेट तेव्हा हलकेच जीवनाशी.
अटळ दु:ख आहे; कशास दु:ख त्याचे,
दु:खास तोंड देता जा बोल वेदनांशी.
जाशील दूर तरिही विसरू नकोस माती,
आजन्म असती नाती; अवघे अन्य विनाशी.
नसशील तु समीप आठव तुझे अमाप,
नित-नित रे विनित तुज आठवेन मनाशी.
====================
सारंग भणगे. (५ जानेवारी २०११)
No comments:
Post a Comment