पहाटवारा सांगत होता

पहाटवारा सांगत होता रात्र भयाण सरली आता,
अंधारात बुडालेल्या उजळून आल्या विराण वाटा.

पहाट वाटे सुंदर त्यांना ज्यांची होती रात्रही सुंदर,
खिन्न-कभिन्न रात्र जयांची पहाट त्यांची असते धूसर.

प्रेतकळा ती गावावरती लुटली होती अब्रू त्यांची,
लुचली होती गाई-गुरांना क्रूर गिधाडे वासनांची.

स्फुंदत होती; कण्हत होती; रात्र क्रंदूनी म्हणत होती,
कणाकणाने विरघळणारी क्षणाक्षणाने शिणत होती.

आक्रोश होता; आकांत होता; होते हुंदके दबके दबके,
मिटक्या मारीत जनावरांनी रवंथ केले चघळीत लचके.

जळवा पिसवा रक्तपिपासू घोट चवीने रिचवित होत्या,
हिंस्त्र पशूंच्या लंपट जीव्हल्या भूक युगांची शमवित होत्या.


ओरबाडूनी पान-फुलांना आता हुंगती नवी पालवी,
लक्तर लक्तर चिवडित होते; चाटत चाटत लाळ कालवी.

तिथे जवळच मंदिर होते हाकेच्या बस अंतरावरती,
दुग्ध-दह्याचे ओघळ होते पाषाणाच्या पिंडीवरती.

निर्घृण होती रात्र जरी ती निश्चल होते देव नि मानव;
वखवखलेले नाचत सुटले नृशंस तांडव मांडून दानव.

खापर फुटले; छप्पर तुटले; पहाटरश्मी डोकावीत होता,
पहाटवारा सांगत होता; बघ्या-भूतांना बोलावीत होता.
===================================
सारंग भणगे. (२३ ऑगस्ट २०११)