दुःख

ऐकण्या पुरतेच त्याला चाहते,

दुःख माझे मूक होऊ पाहते.

काळजामध्ये कट्यारी खोवल्या,

भावना रक्तात माझी नाहते.

गर्भ माझा वेदनांनी अंकुरे,

आसवांचे मूल डोळी वाहते.

दु:ख आहे पोरके माझ्यापरी,

प्राण माझा होऊनी ते राहते.

द्रौपदीचा वारसा माझ्याकडे,

पंचप्राणांच्या चुकांना साहते.

------------------------------------

सारंग भणगे (ऑक्टोबर २०१३)