आयुष्याचे सरपण गेले सरणावरती
कविता सुचते आहे अपुल्या मरणावरती
राम सोबती असता कसला मोह जडाचा
काय नवल की जीव जडावा हरणावरती
तारण असते जीवन त्याचे पाण्यासाठी
जमीन जाते बळी बळीची धरणावरती
तू गेल्यावर श्वास घेतला अखेरचा मी
आता जगतो आहे केवळ स्मरणावरती
निरिच्छ होउन गाव सोडला बैराग्याने
धुळही नव्हती कणभर त्याच्या चरणावरती
डोके भिडले आकाशाला पाय भुईवर
मस्तक माझे झुके अशांच्या चरणावरती
- सारंग भणगे (२० ऑक्टोबर २०१७)
No comments:
Post a Comment