मन देखील चिरता येतं

पोळलेलं असतं खूप

कुणी फुंकर मारणारंही नसतं जवळ

तेव्हा...

रडू सुद्धा येत नाही आजिबात

काळीज फाटलेलं असतं

आभाळाहून अधिक

एकटं बसून रहातं खोपटामध्ये

जवळ गेलं तर फिस्कारतं

दुरून पाहिलं तर...

ओक्साबोक्शी रडतं,

एकांतात

विळीवर कांदा चिरावा सहज

मन देखील चिरता येतं तसं

पाकळी पाकळी वेगळी होते

पाणी येतंच तेव्हा डोळ्यातून

एकदा भांडीकुंडी मांडायची 

मनाच्या साऱ्या वेडगळ स्वप्नांची

खूप वेळ खेळून

मग लाथाडून मोडून टाकायची

त्याला कळतं तरी...

मांडायचं ते सारं मोडायचं असतं

शेवटी होडी करून मनाची

द्यायची सोडून

पावसाच्या...आसवांच्या पाण्यात

आणि पहात बसायचं तिला वहात जाताना

ओली होऊन.... मोडून जाईस्तोवर

- सारंग भणगे (२ ऑक्टोबर २०१८)