माजलेले काहूर होते; अंधार होता चपापलेला,
ऊर रान-सावल्यांचा भयाणतेने धपापलेला.
मेघाळल्या नभी होता आक्रोश लुप्त चांदण्याचा,
वादळाचा छंद असतो शांततेशी भांडण्याचा.
फ़ुल-पाखरे बुजून गेली; निपचित पडली मऊ लव्हाळी,
भणाणलेल्या वा-याने अन् दणाणलेली अरण्यजाळी.
खोल दरीच्या कंदरातून सुसाट वारा झपाटलेला,
उंच गिरीच्या छाताडावर आदळणारा पिसाटलेला.
ते पहा फ़ुफ़ाट आले लोट विराट वादळाचे,
व्योम-अवसुधा सिंधु-सरिता कवळ केवळ वादळाचे.
धरा कापे थरथरा; जर्जर करण्या सृष्टी जंरा,
गिळून टाकण्या चराचरा; यमजबडा वाजे करकरा.
वावटळीच्या सपाट्याने सपाट झाले विशाल तरूवर,
धूळधाण ही अलोट झाली; जंगम झाले सारे स्थावर.
शंख दुंदुभि आनक शिंगे गर्जती सारी रणवाद्ये,
मृत्युॠचांचा उद्घोष घुमला या वादळ यज्ञामध्ये.
भेसूर उठले मत्त आसूर सुरा प्राशूनि बेधुंद,
बेसूर सुरावट वादळाची भैरव तांडव बेबंध.
गर्वीष्ठ भव्य प्रासादांचे उंच इमले कुलंथले,
संतापाने वादळाच्या विश्वचि अवघे मंथले.
ऐसे बरसे प्रपात अवनि गगनचि अवघे कोसळले,
आघाताने प्रचंड त्यांच्या दुर्गकडेही कोसळले.
घुसळलेल्या उदधिमध्ये ऊसळती उंच अजस्त्र लाटा,
भीषण थैमानाने पुसल्या युगायुगांच्या सुरम्य वाटा.
किती फ़ुटावे; शब्दचि थटले; थकले नाही आंतर वादळ,
स्वस्थतेला ध्वस्त करूनि व्यस्त पुन्हा वादळी दळ.
=========================================
सारंग भणगे. (2 मे 2009)
No comments:
Post a Comment