इंजिनिअर?

नामकाकांच्या 'अभागी' वरून घडलेला हा अपघात...


इंजिनदादा इंजिनदादा धाव धाव धाव
पडतील तुला नाही तर घाव घाव घाव

पाहु नको थोडे ही ईकडेतिकडे तिकडेईकडे
धडपडती लोकही जिकडेतिकडे जिकडेतिकडे

धुर काढ अगदि भरपूर भकाभक भकाभक
ऊर फ़ाटू दे धावत रहा धकाधक धकाधक

कुठे फ़ाटक्या आकाशी बघु नको बघु नको
सारे म्हणती माणसा रे जगु नको जगु नको
===============================
सारंग भणगे. (28 जुन 2009)

एक पाखरू उडालं - हर्षदा विनया

आपल्या समुहावरचं एक अतिशय मनस्वी पाखरू भरारी घेत आहे, आणि कदाचित ते पाखरू आता पुढे काही काळ या आपल्या समुहावर किलबिलाट करायला फ़ारसं भेटणार नाही. त्या पाखराला उडण्यापुर्वी लिहावा वाटलेला एक काव्य-संदेश.

त्या पाखराचं नाव आहे - हर्षदा विनया.

हर्षदा तीच्या शिक्षणानिमित्त बाहेरगावी जात आहे आणि त्यामुळे ती कदाचित आपल्या समुहावर फ़ारशी भेटणार नाही. जे हर्षदाला ओळखतात त्यांना हर्षदा जाणं म्हणजे काय हे निश्चित समजेल.

सर्वात मुख्य म्हणजे हर्षदा कुठल्याही लौकिक आणि सामान्य अर्थाने उच्चशिक्षणासाठी चाललेली नाही, तर अंतरात सामाजिक जाणीवा ठेऊन सामाजिक कार्यासंबंधातील शिक्षण घेण्यासाठी चालली आहे. हे एका अर्थाने अलौकिक आणि असामान्यही आहे.

तीच्यासाठी लिहीलेला हा निरोप, आपल्या सर्वांतर्फ़े.
-------------------------------------------------------------


एक पाखरू उडालं,
त्याला आभाळं ठेंगणं,
त्याच्या कवेत माईना,
सारं विशालं गगनं.

एक पाखरू उडालं,
त्याला आस दिगंताची,
त्याच्या पंखामदि बळं,
धरी कास अनंताची.

एक पाखरू उडालं,
त्याचं आभाळं वेगळं,
भुईच्या मातीमदि,
त्याला घावलं आभाळं.

एक पाखरू उडालं,
संगे ध्येयाचं पाथेय,
अंधाराच्या वाटातुन,
घेण्या सुर्याचा प्रत्यय.
===================
सारंग भणगे. (२० जुन २००९)

बरस रे मेघा बरसून ये...बरसून ये.

ये झुकुन अवघ्राण घे
दे मला तु रसदान दे
कृष्णवर्ण तु दाटला
धन्यतेचे स्तनपान दे

बरस रे मेघा बरसून ये...बरसून ये.

वैशाख शाखा सुकली रे
नभा विशाखा मुकली रे
शोधत गेली खोल मुळे
मातीत ओल चुकली रे

बरस रे मेघा बरसून ये...बरसून ये.

अधीर झाला जीव पीसा
ओढ लागली मय़ुरपीसा
तृष्णा पोचली तारसप्तका
सा रे ग म प ध नि सा

बरस रे मेघा बरसून ये...बरसून ये.

तृषार्त चातक जळून गेले
जीर्ण पानही गळून गेले
ओठामधल्या ओलाव्याला
ओज उन्हाचे पिळून गेले

बरस रे मेघा बरसून ये...बरसून ये.

कृपावंत हो सरसरून ये
मेघफ़ळांनी रसरसून ये
अनंत हस्तांच्या वर्षेने
बरस रे मेघा बरसून ये...बरसून ये.

बरस रे मेघा बरसून ये...बरसून ये.
==========================
सारंग भणगे. (21 जुन 2009)

कुसुमाग्रजांस...........सादर; सविनय

तो काव्यज्योती उजळून गेला,
अन शब्दमोती उधळून गेला,
अशी काव्यरत्ने जन्मा न येती
तो काव्यसिंधु घुसळुन गेला.

कुठे लखखावी तडिता नभात,
कुठे अंकुरावी कविता गर्भात,
कुठे शब्दवेणु गाई सुरात,
कुठे स्पंदने कवितेच्या ऊरात.

किती काव्यकुसुमे फ़ुलवून गेला,
तो काव्यसिंधु घुसळुन गेला.

कुठे शब्दक्रांती पेटे ज्वलंत,
कुठे गाती गंधर्व गगनी अनंत,
कुठे काव्यविहगे उडती दिगंत,
कुठे शब्दसुषुप्त होई जीवंत.

तो काव्यरसिकांस रिझवून गेला,
तो काव्यसिंधु घुसळुन गेला.
=======================
सारंग भणगे. (एप्रिल २००९)

कवितेला....

दु:ख माझे आज मागे दाद माझ्या कवितेला
काय पान्हा न च फ़ुटावा पाहुनि मज कवितेला?

वाहतो मी भार दु:खे दु:ख त्याचे नसे परी
वेदनेने सांग माझ्या अश्रु न फ़ुटावा कवितेला?

फ़ाटलो मी अंतरी जरी अन दाटलो त्या दिगंतरी
फ़ाटताना अन दाटताना दाटूच नये का कवितेला?

ऐकताना दु:ख माझे वेदनाही गहिवरल्या
काय किंचित दु:ख साधे वाटू नये पण कवितेला?

मी तीचा दास झालो उदास होतो प्रत्येक वेळी
आता तरी ऊर माझा कळूच नये का कवितेला?

किती कोसले तीला जरी मी तीच होती संगतीला
संगीताच्या सांगतेला घेऊन जाईन मी कवितेला.
=====================================
सारंग भणगे (३ मे २००९)

सूर उमटले ओठांवरती

(गाल लललगा गागाललगा)

सूर उमटले ओठांवरती
ताल थिरकले बोटांवरती
नाद निसटला रानामधुनी
शीळ घुमतसे वाटांवरती

सूर उमटले ओठांवरती
लाट उठतसे लाटांवरती
नाव भिरभिरे पाण्यावरती
गीत सुटतसे बोटीवरती

सूर उमटले ओठांवरती
फ़ूल उमलले देठांवरती
वेल बिलगते झाडांभवती
रान बहरते बेटांवरती

सूर उमटले ओठांवरती
नीर खळखळे घाटांवरती
वात विहरतो शेतामधुनी
शेत हुळहुळे काठांवरती

सूर उमटले ओठांवरती
स्पंद परतले घंटांवरती
ओम अक्षर मंत्र आरती
शांत विलसते कंठावरती
=================
सारंग भणगे. (9 जुन 2009)