आपल्या समुहावरचं एक अतिशय मनस्वी पाखरू भरारी घेत आहे, आणि कदाचित ते पाखरू आता पुढे काही काळ या आपल्या समुहावर किलबिलाट करायला फ़ारसं भेटणार नाही. त्या पाखराला उडण्यापुर्वी लिहावा वाटलेला एक काव्य-संदेश.
त्या पाखराचं नाव आहे - हर्षदा विनया.
हर्षदा तीच्या शिक्षणानिमित्त बाहेरगावी जात आहे आणि त्यामुळे ती कदाचित आपल्या समुहावर फ़ारशी भेटणार नाही. जे हर्षदाला ओळखतात त्यांना हर्षदा जाणं म्हणजे काय हे निश्चित समजेल.
सर्वात मुख्य म्हणजे हर्षदा कुठल्याही लौकिक आणि सामान्य अर्थाने उच्चशिक्षणासाठी चाललेली नाही, तर अंतरात सामाजिक जाणीवा ठेऊन सामाजिक कार्यासंबंधातील शिक्षण घेण्यासाठी चालली आहे. हे एका अर्थाने अलौकिक आणि असामान्यही आहे.
तीच्यासाठी लिहीलेला हा निरोप, आपल्या सर्वांतर्फ़े.
-------------------------------------------------------------
एक पाखरू उडालं,
त्याला आभाळं ठेंगणं,
त्याच्या कवेत माईना,
सारं विशालं गगनं.
एक पाखरू उडालं,
त्याला आस दिगंताची,
त्याच्या पंखामदि बळं,
धरी कास अनंताची.
एक पाखरू उडालं,
त्याचं आभाळं वेगळं,
भुईच्या मातीमदि,
त्याला घावलं आभाळं.
एक पाखरू उडालं,
संगे ध्येयाचं पाथेय,
अंधाराच्या वाटातुन,
घेण्या सुर्याचा प्रत्यय.
===================
सारंग भणगे. (२० जुन २००९)
No comments:
Post a Comment