कुसुमाग्रजांस...........सादर; सविनय

तो काव्यज्योती उजळून गेला,
अन शब्दमोती उधळून गेला,
अशी काव्यरत्ने जन्मा न येती
तो काव्यसिंधु घुसळुन गेला.

कुठे लखखावी तडिता नभात,
कुठे अंकुरावी कविता गर्भात,
कुठे शब्दवेणु गाई सुरात,
कुठे स्पंदने कवितेच्या ऊरात.

किती काव्यकुसुमे फ़ुलवून गेला,
तो काव्यसिंधु घुसळुन गेला.

कुठे शब्दक्रांती पेटे ज्वलंत,
कुठे गाती गंधर्व गगनी अनंत,
कुठे काव्यविहगे उडती दिगंत,
कुठे शब्दसुषुप्त होई जीवंत.

तो काव्यरसिकांस रिझवून गेला,
तो काव्यसिंधु घुसळुन गेला.
=======================
सारंग भणगे. (एप्रिल २००९)