आली कविता आली..

बोचली दु:खपुष्पे ऊराशी
माळली माझ्याच केशी
रसिकास रिझवताना
जाळल्या माझ्याच पेशी

श्रृंगार जळून पेटण्याचे
व्यापार आतून तुटण्याचे
घातलेले बंध सारे
कवितेतून फुटण्याचे

पावलास वादळाची आस
जगण्यात मृत्युचा श्वास
पुरलेल्या अस्तित्वाच्या
स्वप्नात सत्याचे भास

मी उध्वस्त ईमला
पहा रसिक जमला
तारीफांच्या फैरीमध्ये
अवशेष विशेष रमला

जखमांच्या फुलल्या वेली
वेदना गर्भार झाली
पेटून सर्वस्व माझे
आली कविता आली..
===========
सारंग भणगे. (२००९)