राघव वेळी

घननिळा अशी कोसळते
कपिलेचा पान्हा फुटतो,
आईच्या गगनावरती
घनगार शहारा उठतो.

संध्येचे पाउल वेडे
रात्रीच्या वाटे वळते,
स्वप्नांच्या काठावरती
आठव बालक पळते.

हा देह स्फटिक होतो
चांदण स्पर्शामधुनी,
का दुःख बरे पाझरते
त्या देवीच्या डोळ्यामधुनी.

हा डोह कळेना आहे
खोल किती; किती गहिरा,
विरघळती व्याकूळ हाका
हा अंत:करणी बहिरा.

गर्भार धरा पुटपुटते
आनंदघनाची गाणी,
त्या गढूळ स्वरमेघांना
फुटते श्रावण वाणी.

मी शब्दांचे ठिपके देतो
या लाघव राघव वेळी,
तो श्यामल घालून कुंची
ओढतो अक्षर ओळी.
==================
सारंग भणगे. (१३ सप्टेंबर २०११)