वैराण उन्हाळा होता

वैराण उन्हाळा होता पाऊसही मुबलक होता

मी पीक घेतले तेव्हा तो ढगाळ नुसता हसला

हे ऋतूत रुतून बसणे का ह्याला म्हणती जगणे

मी फुलवीत बक्कळ गेलो तो सुकवीत सगळे बसला

व्यापारी व्यापामध्ये मधसंचय झाला किंतु

जगण्याचे झाले पोळे, पोळ्याचा बैल मी झालो

वस्तूंशी सलगी माझी दरवेळी वाढत गेली

मी फुग्यास फुगवीत गेलो कि तुरुंग सजवीत गेलो

अभ्यास मी भरपूर केला पदवीच्या सुरळीसाठी

जीवनही गमले नाही मन कशात रमले नाही

वाल्मिकी नाही कळले चार्वाकही नाही रुचला

वेदांशी जुळले नाही देवांशी जमले नाही

दु:खाशी जडली प्रीती मग लिहल्या गयाळ कविता

शब्दांच्या गुंत्यामध्ये आनंद साजरा केला

माझ्यातच गुरफटलेलो ते सोडवण्यातच रमलो

जे सोडवले त्याचाही मी पुन्हा कासरा केला

दूरस्थ दिव्यांच्या संगे आयुष्य एकटे सरले

सरणावर चढल्यावरती रडण्यास्तव जमले सारे

मी जगण्यावरती रुसलो अन् आकाशाला फसलो

प्रेमाने जगलो असतो तर भूवर असते तारे

===========================

सारंग भणगे (७ जुलै २०१८)