'माये'ची चूल

चुलीत लाकडं घालुन
केवढं बोलत राहिलीस
सा-या शेंगाची
टरफ़लं सोलत राहिलीस

जात्यावर दळताना
गळताना पाहिले पीठ
तुझ्या नशिबी भाजीला
कधीच नव्हते मीठ

लहान उखळीत मुसळ
नुसतं कांडत रहायचं
तुझं कुंकू भाळाशी
नुसतं भांडत रहायचं

तुळशीला घातलं पाणी
तुळस वाढलीच नाही
बाभळीच्या माजानं कळ
कधी काढलीच नाही

सारवून तुझे हात
किती भरून यायचे
वळांचे दुखणे कसे
आपसूक विरून जायचे

गोधडी शिवताना
दाभणाचं लागलं टोक
लपेटुन मायेत घेताना
दिसली होती खोक

आडाचं पाणी शेंदून
पाठ मोडून गेली
तळाशी ओळख तुझी
शेवटी जोडून गेली

एवढ्यातच एक तुळई
अचानकच तुटली
थंड विझलेली
चूल.......अखेर फ़ुटली.

सारंग भणगे. (१५ नोव्हेंबर २००९)