मेरा नाम जोकर

हसत हसत घाव
सहन करत गेलो
जगण्याचे सारे अर्थ
गहन करत गेलो

जगून शेवटी मरायचे
कुणी म्हणते उरायचे
कितीही उरले तरी
कुणाला का ते पुरायचे?

म्हणून मी रडलोच नाही
कधी जीवनात अडलोच नाही
पडलो तसा खुपदा तरी
म्हणत राहिलो, "पडलोच नाही".

एकदाच फ़क्त आकाश
खुप भरून आलं होतं
त्यातलं पावसाचं बळ.
सारं सरून गेलं होतं.

तेव्हाच; फ़क्त तेव्हाच रडलो
कोरडे अश्रु वहात राहिले
पुरात पोहताना मला पाहून
लोक हसत पहात राहिले.

सारंग भणगे. (१५ नोव्हेंबर २००९)