उगाळून घट्ट झालेल्या अंधाराचे थर..
रात्रीच्या चेह-यावर साठत होते,
एका निष्पर्ण व्याकूळ झाडाचे प्रतिबिंब..
शेवाळल्या पाण्यात तरंगत होते,
कातडी हाडाला चिकटलेलं एक लुत भरलं कुत्रं...
अंधाराच्या आडोशाने विव्हळत होतं,
अन आजन्म झोपलेलं गाव..
पहाटेच्या स्वप्नील आशेत..
अचेतन पहुडलं होतं
=============
सारंग भणगे. (२००९)
No comments:
Post a Comment