मातीतुन गेले सप्तर्षी आकाशात

शब्द पडता कानावरती
अजस्त्र लाटा पाण्यावरती
कानी ओतले जणू निखारे
गगन चुंबिती अग्निशिखा रे II१II

व्योमी सुटले सुसाट वादळ
ठिक-या ठिक-या फुटती कातळ
ज्वालामुखी हा नेत्री उसळला
प्राण-उदधि संतप्त घुसळला II२II

तोफांमधुनी ठासली दारू
वायुवरती उधळती वारू
प्रपात फुटले भिंत फोडूनी
वीज कडकडे नभांस फाडूनी II३II

डोळे झाले स्थंडिल दोन्ही
धमन्यामधुनी वाहे वन्ही
शीर थडथडे भाळावरची
भिवई उडते डोळ्यावरची II४II

दातांखाली ओठा चावून
रक्ताच्या चिळकांड्या धाऊन
अश्रुंमध्ये रक्ताचे ओघळ
सुर्यावरती ज्वाळांचे वादळ II५II

श्वासांमधुनी उठती ज्वाळा
ह्रुदय क्रंदती आर्त घळघळा
वीज कडकडे छातीमध्ये
दुभंग तांडव मातीमध्ये II६II

ऊरात ठोके दणदण दणदण
मुसळाचे ते घाव घणाघण
धडधडणा-या ह्रुदयरवानी
धडकी भरली अन अस्मानी II७II

आवेगाने वेग खेचले
मृत्युचेही धैर्य खचले
उधळती वारू वा-यावरती
भान न उरले था-यावरती II८II


गळुन पडली जीजीविषा क्षणात
आयुष्य उधळले स्वातंत्र्याच्या पणात
वेडात मराठे वीर दौडले सात
मातीतुन गेले सप्तर्षी आकाशात...II९II
================
सारंग भणगे. (फेब्रुवारी २०११)