काजळमाया

त्या सुन्न मनाच्या ओठी अवघडले गंभीर गाणे,
परसात प्राजक्ताची हुंकारती सोज्वळ पाने.

घनगार सायंकाळी दु:खाचा ओला वारा,
छातीत वाढतो आहे तापून व्याकुळ पारा.

शापीत झाडावरती पिंगळ्यांची अबोल वस्ती,
पोटात शिरते वादळ थरथरती डोंगर अस्थी.

डबक्यात कळे ना कोणी अस्तित्व शोधते आहे,
अंधार ओढुनी अवदसा दृष्ट काढते आहे.

कौलांना बिलगुन वासे निश्वास सोडती गूढ,
काढून पोपडे सटवी भिंतीवर उगवे सूड.

काहूर सांजेवरती मोहरल्या काजळछाया,
हुंदक्यातुन मावळतीच्या बहरे काजळमाया.
=====================
सारंग भणगे. (२७ फेब्रुवारी २०११)