अंधार पौर्णिमा

वाळवंटी जीवनाच्या श्रावणाने हासणे,
शांत रानी वादळाची कि उठावी गुंजने,
काळरात्रीला पडावे पौर्णिमेचे चांदणे,
तू अचानक सामोरी येताच हे हो साजणे.

रोमरोमी राखेच्याही पालवी फुटते नवी,
थेंब होती पावसाचे अमृताची शांभवी.
डोळिया सामोरी माझ्या अवतरावी जान्हवी,
क्रंदणा-या वेदनांनी का न गावी भैरवी.

अन अचानक काळजाला जाणवावे हे कसे,
पाहतो मी ज्यात तुजला तेच फुटले आरसे,
तू असोनी सावलीशी क्षितीजाशी का दिसे,
भंगले का स्वप्न ते मी पाहिलेही जे नसे.
=============================
सारंग भणगे. (३ फेब्रुवारी २०१२)