सोललेला देह तुझा अग्निजाळ भासतो,
या खुदा! हा संभा, रक्तबंबाळ हासतो.
फ़ोडल्या डोळ्यातुनि रक्तपूर जरी वाहिले,
यातनांचे बेबंध तो लोळकल्लोळ सोसतो.
आसूड तुटे, तो न फ़ुटे, लक्तरांची आभूषणे,
ठायी ठायी वेदनांना तो घायाळ ठासतो.
फ़ाटल्या उरातल्या फ़ासळ्याही फ़ाटल्या,
फ़ोडताना जांघ तो टाच रक्ताळ घासतो.
बांग आली, हाय मी काय दावू खुदास मूँ,
पाक माझ्या आस्तिनात मी विटाळ पोसतो.
===============================
सारंग भणगे. (6 एप्रिल 2009)
No comments:
Post a Comment