नाती

रोज एक अनुभव काहीतरी शिकवतो,,
माणसा-माणसातील खोल दरी दाखवतो.

आपली माणसं म्हणून आपण प्रेम वाटतो,
त्यांच्या मनातला मायेचा झरा मात्र आटतो.

वेदना आपल्या ह्र्दयी अदृश्य कळ मारतात,
मरत चाललेल्या नात्यांचे फ़क्त वळ उरतात.

खंत मनातील आपुल्या आणावी कशी ओठी,
समजणार कोण त्यांना ही नातीच खोटी.

मग उगाच का मैत्रीचे पांघरावेत बुरखे,
सूतच नसेल तर का फ़िरवावेत चरखे?


प्रत्येक अनुभव असा डंख मारत जातो,
अन् नात्यांच्या पक्षांचा पंख विरत जातो.

उरतात फ़क्त पडसाद कुठेतरी पुसटसे,
अन् काळाच्या पडद्यावर जखमी स्मृतींचे ठसे.
======================================
सारंग भणगे. (Oct. 1997)