नव नव

एकदा एक जखमी पारवा उड़ता उड़ताच कोसळला।
गिरक्या घेत पिम्पळाच्या पारावार आदळला।
झाडही थरारल, मायेना शहारल।
हिरव्या पानातून दवाच पाणी पाझरल।
कण्हतच म्हटला पारवा "काय दोस्तहो, बरय ना?"
पानांनी आपसूकच पुसला "मित्रा, फार दुखतय ना?"
चोचीच्या ओठातून हसत म्हटल पारव्यान"दिल आयुष्य देवान अविरत उडण्यासठी,
दोनच पंखात अवघ क्षितीज पेलण्यासाठी,
दिल बळ पंखात, पण नाही दिल अम्रुताच वरदान।"
ऐकून ते हसल, नुकतच झडणार पिकल पान,
न झेपणार दुःख असच झाडून टाकायच असत,
जीवनाच्या झाडावर नव्या पालावीला जगावायच असत.