संग

स्पर्श स्मरता तुझा कांती शहारून उठते,
दवांत नाहलेली कळी बहरून खुलते
चमचमती चान्दणी ही चन्द्र चोरून बघते,
मधात माखलेली रात्र मोहरून उरते।

शून्य ह्रुदयाताही आहे तुझीच आस,
सांजवा-यातही वाहे तुझाच श्वास
नि:श्वास धुंद माझे गई तुझाच ध्यास।

मनात मावलेल्या मालवतात आशा,
सांजेत सजलेल्या सलतात दिशा
विराण विरघळते व्याकुळ निशा,
उरात उलते उन्हाळ उषा।

खुल्या नभात काही तारका सांडलेल्या,
खुळ्या मनात काही आशा मांडलेल्या
वेड्या वनात काही वाटा जोडलेल्या,
तूच तनुत काही रेघा ओढलेल्या।

वैशाख विरहात वाहे थेंब आसवांचे,
भलत्या रुतूत का हे मेघ पावसांचे
तुलाच अविरत पाहे पंख पाखरांचे,
शल्य मनात राहे झडत्या पिसांचे

तुझ्या विराहातच ही रात्र सरणार का?
साद घातलेली वांझ विझणार का?
आग अंगाताच ही सांग मरणार का?
शन्ढ रात्रीत हे न्यून उरणार का?

कापूस पिंजलेले अंग उसवून टाक,
अंगात बांधलेली आग निववून टाक
बाहूत गुंतलेली काया भिजवून टाक,
अतृप्त पेटलेली तृष्णा विझवून टाक.