चैतन्य

जीथे सोडला हात त्याने; तिथेच तोड़ बंध त्याचे,
जीवन 'बघ' पुढेच आहे; 'स्वप्न' कशाला 'अंध' त्याचे.

शेष इथे ना काही रहाणे; जीवन म्हणजे फ़क्त वहाणे,
अवशेषही अखेर नश्वर जगी; शोक म्हणजे फ़क्त बहाणे.

जो तुटला तो तुटला; तारेही अवचित तुटताती,
पाणी भासे अखंड तरी; तुषार त्यातूनी फुटताती.

आणा भाका शपथ प्रतिज्ञा; सारेच खेळ अहंकारी,
ठेउनी मागे पिलांस घरटी; पक्षीही जाती दिगंतरी.

पार्थिव अवघे ठेउनी मागे; सारावे जीवन दैन्य,
चिरंतन असे काहीच नाही; केवळ चिद्घन चैतन्य.
===========================
सारंग भणगे. (१६ नोव्हेंबर २००८)