अज्ञाताच्या शोधात २

तो किरण हातात घट्ट धरून
तो पुढे चालू लागला
पायांमध्ये चालण्याचं बळ असतं
ह्याची प्रथमच झालेली जाणीव
त्याच्या मनाला चेतना देऊन गेली

त्या तुडुंब अंधारात
तो एकटा किरण...
जणू एक छोट्याशा खडकवजा बेटाभोवती
तो अंधाराचा अंतहीन समुद्र पसरला होता  
आणि त्या बेटावर
आपला तोल सावरत
तो उभा होता

तो शंकीत भ्रमित होता
हा किरण म्हणजे
कौरवांच्या चक्रव्युव्हात अडकलेला अभिमन्यू
की विराट राज्याच्या आक्रमणात
संपूर्ण कौरावांना पराभूत करणारा
गांडीवधारी अर्जुन?
          
शंका, संभ्रम आणि प्रश्न....
एकेक त्याच्या मनात जन्म घेत होते
आणि क्षणार्धात त्या एकेका प्रश्नाचे
एका विशाल उंच वृक्षात रूपांतर होते

अनेक प्रश्नांच्या, शंकांच्या वृक्षांनी
त्या गडद अंधारात
एक घनदाट गच्च अरण्य उभं राहिलं..

आता त्या किरणाचा मार्ग देखील अडवला जात होता
इथवर त्या प्रचंड अंधाराशी
एकाकी टक्कर देणारा तो एकमेव किरण
आता कुठे कुठे हरत होता...हरवत होता

आणि एका बेसावध क्षणी
त्याच्या घट्ट मुठीतून निसटला...
आणि तो पुन्हा एकदा
त्या जातक अंध:काराने संपूर्ण वेढला गेला

एव्हाना पायात आणलेलं बळ ओसरलं
आणि तो एका प्रश्नवृक्षाच्या कराल बुंध्याला टेकून
अचेत होऊन बसला...
===============
सारंग भणगे

माझी कैफियत

बनून कापूस जखमा माझ्या पुसल्या नाहीस कधी

डोळ्यामधल्या अपार धारा टिपल्या नाहीस कधी

तंबोऱ्याच्या तुझ्या नशिबी तारा तुटक्या होत्या

म्हणून का रे तारा अपुल्या जुळल्या नाहीत कधी

तहानलेली नजर व्याकूळ शोधत होती तुजला

मृगजळ बनुनी समोर येण्या जीव कसा रे धजला

इमला इमला मी स्वप्नांचा चढवत होतो तेव्हा

मजला मजला पाडत गेला तुडवत गेला मजला

निवडुंगाचा स्वभाव होता काटे बोचवणारा

हळवी माया हिरव्या पानी नुसती साचवणारा

माध्यान्हीला उन्हार्त वेळी डोक्यावरती धरतो

पावसात पण छत्री उघडी पुढ्यात नाचवणारा

तुझ्यामुळे मी आहे केवळ जाण मला ही आहे

जाण मलाही बाबा तू पण आण तुला ही आहे

जेव्हा मी पण होईन बाबा तेव्हा माझे मी पण

तिच्याच कारण देईन कारण प्राण मला ती आहे

============================

सारंग भणगे (२० सप्टेंबर २०१७)

तू आहेस....

तू नाहीस माझ्या हृदयावरती गोंदलेली नश्वर
तू आहेस माझ्या प्राणावरती कोरलेली अक्षर

तुला भेटणे शक्य जरी पण क्षितिजावरतीच फक्त
तू आहेस माझ्या खांद्यावरती झोपलेलं अंबर

नौका'नयना' करिता येती तुझ्याचपाशी दोघे
तू आहेस माझ्या डोळ्यामध्ये बांधलेलं बंदर

पिऊन लाटा डोळ्यांमधल्या खारट चुंबन मिळते
तू आहेस माझ्या ओठांनीही चाखलेला सागर

तुझ्या नेणिवा भेटत गेल्या स्वतःस खोदत जाता
तू आहेस माझ्या अस्तित्वाला जोडलेलं अस्तर

--
सारंग भणगे

एक टिपिकल कविता...

एका टिपिकल संध्याकाळी
तू आणि मी
अगदी टिपिकल एका कड्याच्या टोकाला बसलोय,
एकमेकांच्या कंपनीत,
पण कंपनी कायद्यातल्या रिलेटेड पार्टी transaction सारखं...
Arms length ठेऊन,
जरी लौकिकार्थाने unrelated असलो तरी.....

त्या सूर्याचा रक्तीमा टिपिकलपणे तुझ्या सस्मित गालावर पडलेला,

वाऱ्याच्या झुळुकीने पुढे येणारी तुझी बॉब बट
तू टिपिकलपणे मागे घेतेस,
मी टिपिकलपणे अनिमिष नेत्रांनी हे सुखद दृश्य पाहत राहतो,
तू माझ्याकडे बघून टिपिकल हसतेस,
मी टिपिकलपणे हळूच माझा हात थोड्या अंतरावर असलेल्या तुझ्या हाताजवळ सरकवतो,

असं सगळं टिपिकल असताना

त्या काव्यदृश्याचा अंत सुद्धा टिपिकलच होईल असा टिपिकल अंदाज बांधत असताना....

माझी बोटं तुझ्या बोटांना स्पर्श करतायत हे मी स्पष्ट पाहतोय

पण
पण माझ्या बोटांना अपेक्षित असलेला टिपिकल स्पर्श मात्र होत नाही....

आताही तुझ्या चेहऱ्यावर स्मित तरळत आहेच,

पण तेही टिपिकल नाही...

तुझा हात जेव्हा हातात घ्यायचा मी प्रयत्न करतो,

तेव्हा माझ्या हातात फक्त येते....
तिथे असलेली 'माती'!

ती माती मुठीत धरून जेव्हा

जीव कालवलेल्या नजरेनी मी तुझ्या कडे बघतो...
तुझं सगळं शरीर हळूहळू जणू
वातावरणात विरघळू लागलंय...
फिकट, धुरकट होत होत...
अखेर धुराची एक स्मितरेषा काही क्षण तिथे तरळून जाते...
आणि मग स्वच्छ हवा..
एका निर्मळ कस्तुरी सुगंधासहित वाहत राहते...

हातात राहिलेल्या मातीकडे,

खिन्न चेहऱ्याने बघताना
त्या मातीलाही तोच कस्तुरी सुगंध येत आहे असं जाणवतं,

मी हाताची ओंजळ नाकाजवळ घेऊन तो सुवास घेतो,

आणि जणू माझं संपूर्ण अंतर्विश्व..
एक मंदिराचा गाभारा धुपाच्या मंगल सुगंधाने भरून जावा; भारून जावा,
तस भरून; भारून जातं,
मी भारावून जातो, आणि....

मूठ घट्ट धरू जाता,

मुठीतुन ती माती
हळूहळू
निसटत जाते,
दिल चाहता है मधला दिपाला सांगितलेला डायलॉग आठवतो,

मी आता सस्मित त्या वाहून जाणाऱ्या मातीकडे पाहात राहतो...

व. पुं. च्या 'सखी'त तो जेव्हा सखीचा हात अनाहूतपणे हातात घेतो,

आणि नंतर ओशाळाल्यावर सखी त्याला म्हणते
की तू चांदणच हातात धरलं होतंस,
मी तर फक्त माती हातात धरली होती,
माझ्या मातीच्या हातांना..
सुगंधित करणारी..
पण कधीही हातात न येणारी.....

माझीही माती होऊन मी त्या मातीत विलीन होईपर्यंत!

(दूर कुठेतरी चाफा बोलेना चालू असतं)

- सारंग भणगे

मशाल हाती घेऊन तर पहा

मशाल हाती घेऊन तर पहा
शेर एखादा लिहून तर पहा

दुरून डोंगर साजरे दिसतात
जवळ जरासे जाऊन तर पहा

पाची बोटं वेगळी असतात
बोटांची मूठ करून तर पहा

फटफटेल बघ आत तुझ्यासुद्धा
दु:खाने आधी फाटून तर पहा

तीही जिवंत होऊन जगतील
स्वप्नास श्वास देऊन तर पहा
     
कर्माचे फळ टाकले तरी पण
कर्माचे फळ चाखून तर पहा

======================

सारंग भणगे (५ सप्टेंबर २०१७)