पाने गाळत झाड बोडके रडले होते
फांदीवरती प्रेतच केवळ उरले होते
तिची सावली आयुष्यावर पडली तेव्हा
माझ्यावरती उनही थोडे जळले होते
भाग्य टाकते बाऊन्सर मी हूक मारतो
साधे साधे बाॅल परंतु हुकले होते
एकलकोंडा कवी बिचारा मरून गेला
अंत्यविधीला बहुत चाहते जमले होते
धूळ झटकली तेव्हा कळले सोने होते
कुणी कुणी तर पुस्तक त्यांना म्हटले होते
विद्वत्तेवर अहंमन्यता साचत गेली
निर्मळ पाणी शेवाळ्याने भरले होते
लिहिला नाही गझलेमध्ये विठ्ठल कारण
काळिज माझे विठ्ठल मंदिर बनले होते
========================
सारंग भणगे (नोव्हेंबर २०१७)
